Analiza opłacalności wykorzystania systemu odzysku ścieków szarych w budynku mieszkalnym.

Zagospodarowanie wód szarych może być nie tylko inicjatywą proekologiczną, ale również inwestycją służącą obniżeniu kosztów eksploatacyjnych.

Nie ma w Polsce wymagań prawnych i systemu zachęt do budowy takich układów oraz wytycznych do ich projektowania, można jednak w tym celu wykorzystać normy i przepisy innych krajów UE.
     

       Zwiększające się zapotrzebowanie na wodę i zmniejszająca ilość wody zdatnej do picia stają się obecnie jednym z większych problemów. Głównymi przyczynami takiego stanu są:
- wzrost demograficzny,
- zanieczyszczenia,
- niewłaściwa gospodarka zasobami wody,
- zmiany klimatu oraz
- niski poziom świadomości społecznej.

     Zgodnie z raportem UNESCO (WWDR, 2015) bez wprowadzenia działań, które pozwolą na racjonalne wykorzystanie zasobów wody pitnej, w 2030 roku społeczność międzynarodowa będzie musiała się zmierzyć z nawet 40-proc. deficytem wody. W instalacjach sanitarnych budynków powinny być zatem wykorzystywane urządzenia czy też całe systemy, które pozwalają na ograniczenie zużycia wody pitnej.

     Najprostszymi rozwiązaniami pozwalającymi na racjonalne wykorzystanie wody pitnej są np. stosowane obecnie:
- baterie z perlatorami,
- baterie bezdotykowe,
- płuczki zbiornikowe montowane do misek ustępowych o mniejszych pojemnościach wody i wyposażone w podwójne przyciski.

   Usprawniane są także obiegi ciepłej wody użytkowej w budynkach, a stosowane urządzenia zapewniają uzyskanie wody o pożądanej temperaturze.
W ostatnich latach coraz bardziej popularne stają się natomiast instalacje dualne, wykorzystujące ścieki szare bądź wody deszczowe. Wykonanie dodatkowej instalacji zwiększa koszt budowy całego układu, należy zatem sprawdzić opłacalność takiego przedsięwzięcia.
Trzeba jednak podkreślić, że decyzja o podejmowaniu konkretnych działań nie powinna bazować wyłącznie na wynikach analizy finansowej. Rozwiązywanie problemu ograniczenia deficytu wody pitnej musi bowiem pochłaniać dodatkowe środki finansowe.
Zapotrzebowanie na wodę w instalacjach wodociągowych budynków

W gospodarstwach domowych dzienne zużycie wody przez jednego mieszkańca kształtuje się na poziomie 140–160 litrów na osobę na dobę.
W tab. 1 zestawiono strukturę zużycia wody przeznaczonej na potrzeby bytowo-gospodarcze zgodnie z [2].

   Zapotrzebowanie na wodę przez poszczególne przybory sanitarne oraz do nawadniania różnego rodzaju powierzchni zgodnie z niemieckimi wytycznymi [3] przedstawione zostało w tab. 2 i tab. 3.

     Zgodnie z normą brytyjską BS 8525-1:2010 [4], która określa zasady doboru systemów odzysku ścieków szarych w budynkach, przy uproszczonym podejściu dotyczącym zastosowań dla budynków jednorodzinnych lub pojedynczych mieszkań przyjmuje się, że:
- zapotrzebowanie na wodę do spłukiwania toalety wynosi 25 dm3/(osoba·doba),
- zapotrzebowanie na wodę do prania – 15 dm3/(osoba·doba) oraz
- zapotrzebowanie na wodę dla innych celów, gdzie nie ma potrzeby stosowania wody zdatnej do picia (np. podlewanie ogrodu) - 10 dm3/(osoba·doba).

    Norma ta podaje także dobowy uzysk ścieków szarych z natrysków, wanien i umywalek w budynkach, który wynosi 50 dm3/(osoba·doba) przy uproszczonym podejściu. Dane te dotyczą jednak tylko systemów indywidualnych.
Dla dużych obiektów należy stosować metodę szczegółową określania uzysku ścieków szarych i zapotrzebowania na wodę szarą.
Szczegółowe zależności obowiązujące przy tej metodzie opisano w dalszej częsci artykułu, w prezentowanym przykładzie obliczeniowym.

Szczegóły w artykule Rynku Instalacyjnego nr 1-2/2017

Autorki artykułu: dr inż.  Agnieszka  Ludwińska, dr inż.  Joanna  Paduchowska  |  Rynek Instalacyjny 1-2/2017  |