Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2016

Komunikat Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego do właścicieli, zarządców i użytkowników obiektów budowlanych w związku z rozpoczęciem sezonu jesienno-zimowego.
Przypominam, że na właścicielach i zarządcach obiektów budowlanych ciąży obowiązek zapewnienia co najmniej jednej w roku kontroli stanu technicznego użytkowanego obiektu budowlanego (zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane).
W związku z rozpoczęciem sezonu jesienno-zimowego i występowaniem zagrożeń związanych z eksploatacją instalacji grzewczych zalecam sprawdzenie stanu technicznego przewodów kominowych: dymowych, spalinowych i wentylacyjnych. Zgodnie z przepisami, kontrolę stanu technicznego przewodów dymowych oraz grawitacyjnych przewodów spalinowych i wentylacyjnych powinny przeprowadzać osoby mające kwalifikacje mistrza w rzemiośle kominiarskim lub osoby posiadające uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności. Natomiast kontrolę kominów przemysłowych i kominów wolno stojących oraz kominów lub przewodów kominowych, w których ciąg kominowy jest wymuszony pracą urządzeń mechanicznych – tylko osoby posiadające uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności.
Jednocześnie przypominam, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719) właściciele i zarządcy obiektów mają obowiązek usuwania zanieczyszczeń z przewodów dymowych i spalinowych.
Brak szczelności i sprawności urządzeń spalających paliwa, instalacji kominowych i gazowych oraz brak drożności i właściwego ciągu przewodów wentylacyjnych są najczęstszymi przyczynami zagrożeń, takich jak zatrucia tlenkiem węgla (czadem) oraz wybuchy gazu i pożary.
Obowiązek usunięcia w czasie lub bezpośrednio po kontroli stwierdzonych uszkodzeń oraz uzupełnienia braków, które mogłyby spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia, pożar, wybuch lub zatrucie gazem spoczywa na właścicielach, zarządcach i użytkownikach obiektów budowlanych (art. 70 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane).
Ponadto przypominam, że kto nie zapewnia wykonania okresowej kontroli podlega karze grzywny (art. 93 pkt 8 ustawy – Prawo budowlane). A kto niewłaściwie utrzymuje i użytkuje obiekt budowlany lub nie zapewnia bezpieczeństwa użytkowania obiektu podlega karze grzywny nie mniejszej niż 100 stawek dziennych, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku (art. 91a ustawy – Prawo budowlane).

Jacek Szer

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego

Warszawa, 29 września 2016 r.

Szczegóły

Opublikowano: 22 wrzesień 2016

NFOŚiGW ogłosił trzeci nabór na projekty wodno-ściekowe.

30 września br. rozpocznie się i potrwa do 28 lutego 2017 r. kolejny, III nabór wniosków o dofinansowanie projektów w ramach PO IiŚ 2014-2020 Działanie 2.3 „Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach”. W konkursie mogą brać udział jednostki samorządu terytorialnego i ich związki oraz podmioty świadczące usługi publiczne w ramach realizacji obowiązków własnych JST.

Przedmiotem konkursu jest dofinansowanie dwóch typów projektów dotyczących gospodarki wodno-ściekowej. W pierwszym przypadku realizowanych w aglomeracjach o wielkości co najmniej 10 000 RLM rzeczywistych wskazanej w Aktualizacji Master Planu, a w województwie mazowieckiem również w aglomeracjach o wielkości od 2 000 do 10 000 RLM. W obydwu rodzajach przedsięwzięć wielkość RLM musi być ujęta w rozporządzeniu właściwego wojewody lub w uchwale sejmiku województwa w sprawie wyznaczania obszaru i granic aglomeracji.

Wspierane będą projekty dotyczące: budowy lub modernizacji oczyszczalni ścieków; zagospodarowania osadów ściekowych obejmujące procesy odzysku lub unieszkodliwiania oraz budowy lub modernizacji systemów kanalizacji sanitarnej (w tym także kanalizacji ogólnospławnej na sanitarną i deszczową). Ponadto, w przypadku projektów obejmujących powyższe inwestycje istnieje możliwość realizacji w ograniczonym zakresie (do 25% wartości całkowitej projektu) inwestycji służących aglomeracji objętej przedsięwzięciem, dotyczących systemów zaopatrzenia w wodę, a także budowy kanalizacji deszczowej. W ramach projektu kwalifikowane będzie również efektywne zarządzanie siecią – poprzez wdrożenie tzw. inteligentnych systemów zarządzania sieciami wodno-kanalizacyjnymi, w tym kanalizacją deszczową. Jednak nie dopuszcza się realizacji samodzielnych inicjatyw dotyczących inteligentnych systemów zarządzania sieciami wodno-kanalizacyjnymi.

Kwota środków przeznaczona na dofinansowanie projektów w ramach III konkursu wynosi 2 mld zł, z czego 1,7 mld zł na pierwszy typ projektów, a 300 mln zł na drugi typ inicjatyw. Poziom współfinansowania wynosi maksymalnie 85% wartości wydatków kwalifikowanych.

Trzeci nabór może się okazać ostatnim, jeśli wnioskowana kwota dofinansowania projektów ocenionych pozytywnie wyczerpie alokację przeznaczoną na całe Działanie 2.3. „Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach”, tj. 6,8 mld zł.

Szczegóły trzeciego naboru dla Działania 2.3

Pierwszy nabór dla Działania 2.3 odbywał się w okresie od 30 listopada 2015 r. do 29 stycznia br. Do końca sierpnia br. podpisano już 28 umów na łączną kwotę 1,1 mld zł wsparcia ze środków europejskich, a całkowita wartość dofinansowanych przedsięwzięć przekroczyła 2,1 mld zł. W wyniku realizacji tych 28 projektów osiągnięte zostaną m.in. następujące efekty rzeczowe i ekologiczne: liczba wybudowanych i przebudowanych oczyszczalni ścieków komunalnych – 16 szt.; długość wybudowanej i przebudowanej kanalizacji sanitarnej – 401 km; długość wybudowanej i przebudowanej sieci wodociągowej – 43 km; liczba dodatkowych osób korzystających z ulepszonego oczyszczania ścieków – 87 229 RLM; liczba dodatkowych osób korzystających z ulepszonego zaopatrzenia w wodę – 14 373 osoby. Do końca roku planowane jest podpisanie jeszcze ponad 50 umów na łączną kwotę ponad 1 mld zł wsparcia ze środków europejskich o całkowitej wartości prawie 2 mld zł.

W ramach drugiego konkursu nabór zakończył się 1 sierpnia br. (trwał od 31 maja br.), alokacja wynosiła 2,5 mld zł. W ramach naboru złożono 146 wniosków na kwotę 2,4 mld zł wsparcia ze środków europejskich. W chwili obecnej trwa ocena formalna złożonych wniosków.

Źródło: NFOŚiGW

informacja pochodzi z portalu:www.polskiinstalator.com.pl

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2016

Nowe akty prawne w okresie od  kwietnia do  września 2016

20.04.2016 r
weszła w życie

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz.U. z 2016 r. poz. 542)

Ustawa ma na celu dostosowanie prawa krajowego do prawa Unii Europejskiej, harmonizującego wymagania dla produktów wprowadzanych do obrotu na jednolitym rynku UE, oraz ujednolicenie procedur stosowanych w systemie nadzoru rynku. Konieczność uchwalenia nowej ustawy wynikała z tego, że ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1645), która pozostaje w mocy, nie uwzględnia fundamentalnych postanowień zawartych w Nowych Ramach Prawnych (NLF) dla prawa unijnego. Nowy akt prawny zasadniczo nie ma zastosowania do wyrobów budowlanych, w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 883 z późn. zm.), z wyjątkiem przepisów art. 20, rozdziału 7 oddział 1, z wyłączeniem art. 63, i oddział 4, oraz rozdziałów 4 i 5, które stosuje się odpowiednio. Przedmiotowa ustawa wprowadza natomiast zmiany we wspomnianej ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych. Nowelizacja stanowi, że organami właściwymi w sprawach wyrobów budowlanych wprowadzonych do obrotu lub udostępnianych na rynku krajowym, w zakresie uregulowanym w niniejszej ustawie, oraz organami nadzoru rynku, w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku, są wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego oraz Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego. Do podstawowych obowiązków tych organów należy kontrola wprowadzonych do obrotu lub udostępnianych na rynku krajowym wyrobów budowlanych, prowadzenie postępowań administracyjnych w tym zakresie oraz wykonywanie zadań, o których mowa w art. 59 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 i 3 oraz art. 62 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku. Do zmienianej ustawy o wyrobach budowlanych dodano przepisy, które zobowiązują właściwy organ do niezwłocznego przekazania Prezesowi UOKiK kopii decyzji ostatecznych, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 i 3 i ust. 2, art. 31 ust. 1 pkt 2 i 3 i ust. 2 oraz art. 31a ust. 3 ustawy, dotyczących wyrobów budowlanych podlegających oznakowaniu CE, wydanych po kontroli u sprzedawcy, producenta albo importera. Na podstawie kopii tych decyzji Prezes UOKiK będzie dokonywał wpisu do rejestru wyrobów niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie. Istotną zmianą dokonaną w ustawie o wyrobach budowlanych jest zastąpienie systemu kar opartych na kodeksie karnym systemem kar pieniężnych podlegających egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Na przykład producent albo importer, który wprowadzi do obrotu wyrób budowlany nienadający się do zamierzonego zastosowania w zakresie zadeklarowanych właściwości użytkowych, będzie podlegał karze pieniężnej w wysokości do 100 000 zł.
Przepisy dotyczące kar pieniężnych wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

23.04.2016 r
weszło w życie

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 20 kwietnia 2016 r. w sprawie zmiany rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 563)

Zmienione zostało rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 15 marca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 435 z późn. zm.). Nowelizacja tego rozporządzenia polega na wydłużeniu okresu dostosowawczego dla urządzenia pasów przeciwpożarowych w sąsiedztwie linii kolejowych, według nowych wymagań, na okres sześciu lat od dnia wejścia w życie zmienianego rozporządzenia. Zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 15 marca 2013 r. pasy przeciwpożarowe powinny być urządzone jako jedna równoległa do linii kolejowej bruzda o szerokości co naj-mniej 4 m usytuowana w odległości od 2 do 5 m od dolnej krawędzi nasypu lub górnej krawędzi przekopu linii kolejowej, a w razie występowania rowów bocznych – od zewnętrznej krawędzi tych rowów.

30.04.2016 r
Weszły w życie

Ustawa z dnia 14 kwietnia 2016 r. o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 585)

Ustawa wprowadza ograniczenia w obrocie nieruchomościami rolnymi. W przypadku nieruchomości państwowych wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa wprowadzono 5-letni zakaz ich sprzedaży, licząc od dnia wejścia w życie ustawy. Od zasady tej przewidziano wyjątki, dotyczące sprzedaży nieruchomości i ich części przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, lub ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, na cele inne niż rolne, w szczególności na parki technologiczne, parki przemysłowe, centra biznesowo-logistyczne, składy magazynowe, inwestycje transportowe, budownictwo mieszkaniowe, obiekty sportowo-rekreacyjne. Zakaz nie obejmuje także nieruchomości położonych w granicach specjalnych stref ekonomicznych, domów, lokali mieszkalnych, budynków gospodarczych i garaży wraz z niezbędnymi gruntami oraz ogródków przydomowych i nieruchomości rolnych o powierzchni do 2 ha. Ponadto wyjątek może dotyczyć nieruchomości, na których sprzedaż zgodę wyrazi minister właściwy do spraw rozwoju i wsi, jeżeli będzie to uzasadnione względami społeczno-gospodarczymi.

W stosunku do nieruchomości rolnych będących w obrocie prywatnym nabywcą takich nieruchomości może być wyłącznie rolnik indywidualny, natomiast powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rodzinnego nabywcy nie może przekraczać powierzchni 300 ha użytków rolnych. Ograniczenia te nie dotyczą nabycia nieruchomości rolnej przez określone w ustawie podmioty, tj. osobę bliską zbywcy (zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, dzieci rodzeństwa, małżonka, osoby przysposabiające i przysposobione), jednostkę samorządu terytorialnego, Skarb Państwa lub działającą na jego rzecz Agencji Nieruchomości Rolnych SP, osoby prawne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania. Ustawa dopuszcza możliwość nabycia nieruchomości rolnej przez inne podmioty, jeżeli wyrazi na to zgodę Prezes Agencji. Jeżeli zgoda nie zostanie udzielona, na pisemne żądanie zbywcy, Agencja jest obowiązana do złożenia oświadczenia o nabyciu nieruchomości rolnej za zapłatą równowartości pieniężnej odpowiadającej jej wartości rynkowej. Nabywca nieruchomości rolnej będzie obowiązany prowadzić gospodarstwo rolne, w skład którego weszła nabyta nieruchomość rolna, przez okres co najmniej 10 lat od dnia nabycia przez niego tej nieruchomości, a w przypadku osoby fizycznej prowadzić to gospodarstwo osobiście. W okresie tym nabyta nieruchomość nie może być zbyta ani oddana w posiadanie innym podmiotom.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o lasach (Dz.U. z 2016 r. poz. 586)

Ustawa nowelizuje ustawę z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2100 z późn. zm.), przyznając Skarbowi Państwa – reprezentowanemu przez Lasy Państwowe – prawo pierwokupu, w przypadku sprzedaży przez osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej gruntu: 1) oznaczonego jako las w ewidencji gruntów i budynków, 2) przeznaczonego do zalesienia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, 3) lasu objętego uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją określającą zadania z zakresu gospodarki leśnej. Jeżeli nabycie gruntu nastąpi w wyniku zawarcia umowy innej niż umowa sprzedaży lub jednostronnej czynności prawnej, Lasy Państwowe będą mogły złożyć oświadczenie o nabyciu tego gruntu za zapłatą równowartości pieniężnej. Ustawa wyłącza wykonywanie przez Lasy Państwowe prawa pierwokupu, jeżeli nabywcami gruntu leśnego mają być określone w akcie prawnym osoby bliskie oraz jednostki samorządu terytorialnego, a także w przypadku dziedziczenia.

16.05.2016 r
ogłoszono
Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 kwietnia 2016 r. w sprawie ogłoszenia
jednolitego tekstu ustawy – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2016 r. poz. 672)

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.

23.05.2016 r
ogłoszono

Obwieszczenie Ministra Rozwoju z dnia 19 kwietnia 2016 r. w sprawie ogłoszenia

jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego (Dz.U. z 2016 r. poz. 696)

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego.

6.06.2016 r
ogłoszono


Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 maja 2016 r. w sprawie ogłoszenia

jednolitego tekstu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2016 r. poz. 778)

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

9.06.2016 r
Weszło w życie

Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 3 czerwca 2016 r. w sprawie wymagań dla dźwigów i elementów bezpieczeństwa do dźwigów (Dz.U. z 2016 r. poz. 811)

Rozporządzenie określa wymagania dotyczące dźwigów stale obsługujących budynki i budowle oraz elementów bezpieczeństwa do tych dźwigów. Akt prawny zawiera także regulacje dotyczące procedury oceny zgodności, zakresu dokumentacji technicznej dźwigów i elementów bezpieczeństwa do dźwigów, sposobu oznakowania dźwigów i elementów bezpieczeństwa do dźwigów oraz elementów deklaracji zgodności. Niniejsze rozporządzenie zastępuje dotychczas obowiązujące rozporządzenie Ministra Gospodarki z 8 grudnia 2005 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla dźwigów i ich elementów bezpieczeństwa (Dz.U. poz. 2198 z późn. zm.). Nowe rozporządzenie nie zmienia wymagań dla dźwigów i elementów bezpieczeństwa do dźwigów w porównaniu z dotychczas obowiązującymi przepisami, a potrzeba jego wydania spowodowana była koniecznością dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej poprzez implementację dyrektywy 2014/33/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dźwigów i elementów bezpieczeństwa do dźwigów (Dz.Urz. UE L 96 z 29 marca 2016 r. s. 251) uchylającej dyrektywę 95/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 1995 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dźwigów (Dz.Urz. WE L 213 z 7 września1995 r., s. 1–31).

11.06.2016 r
Została ogłoszona

Ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 831)

Ustawa zastąpi obecnie obowiązującą ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2167 z późn. zm.), która ma czas obowiązywania ograniczony do dnia 31 grudnia 2017 r. Nowa ustawa wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE
(Dz.Urz. UE L 315 z 14 listopada 2012 r.). Ustawa określa zasady opracowywania krajowego planu działań dotyczącego efektywności energetycznej, zadania jednostek sektora publicznego w zakresie efektywności energetycznej, zasady realizacji obowiązku uzyskania oszczędności energii oraz zasady przeprowadzania audytu energetycznego przedsiębiorstwa. Organem właściwym do opracowania (co trzy lata) krajowego planu działań dotyczącego efektywności energetycznej będzie Minister Energii. Plan ten po przyjęciu przez Radę Ministrów będzie następnie przekazywany Komisji Europejskiej. Krajowy plan działań ma zawierać między innymi strategię wspierania inwestycji na renowację budynków opracowaną przez Ministra Infrastruktury i Budownictwa. Strategia ta zawierać będzie: wyniki dokonanego przeglądu budynków znajdujących się na terytorium RP, określenie sposobów przebudowy lub remontu tych budynków oraz dane szacunkowe o możliwej do uzyskania oszczędności energii w wyniku ich przebudowy lub remontu. Jednostki sektora publicznego zostały zobowiązane do stosowania co najmniej jednego ze środków poprawy efektywności energetycznej spośród katalogu określonego w ustawie. Nowym rozwiązaniem jest możliwość stosowania środka poprawy efektywności energetycznej na podstawie umowy o poprawę efektywności energetycznej, która ma określać możliwe do uzyskania oszczędności energii oraz sposób ustalania wysokości wynagrodzenia, uzależnionego od oszczędności energii uzyskanej w wyniku realizacji przedsięwzięcia. Ustawa przewiduje trzy sposoby realizacji przez przedsiębiorstwa energetyczne obowiązku oszczędności energii finalnej, tj.: 1) realizację przedsięwzięcia służącego poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego (z katalogu określonego w ustawie), potwierdzonego audytem efektywności energetycznej; 2) uzyskanie i przedstawienie do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej (tzw. białego certyfikatu); 3) zapłacenie opłaty zastępczej. Zgodnie z przepisami ustawy każdy przedsiębiorca, z wyjątkiem mikroprzedsiębiorcy, małego lub średniego przedsiębiorcy, zobowiązany będzie do przeprowadzenia co cztery lata audytu energetycznego przedsiębiorstwa lub zlecenia jego przeprowadzenia. Audyt musi być przeprowadzony przez podmiot niezależny od audytowanego przedsiębiorcy lub eksperta audytowanego przedsiębiorcy, jeżeli nie jest on bezpośrednio zaangażowany w audytowaną działalność tego przedsiębiorcy. Następnie przedsiębiorca będzie zobowiązany do zawiadomienia Prezesa URE o przeprowadzonym audycie energetycznym przedsiębiorstwa w terminie 30 dni od dnia zakończenia jego przeprowadzania i dołączenia informacji o możliwych do uzyskania oszczędnościach energii, wynikających z przeprowadzonego audytu energetycznego przedsiębiorstwa.

Przedmiotowa ustawa wprowadza zmiany w obowiązujących ustawach, m.in.: z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenie oddziaływania na środowisko.
Ustawa wejdzie w życie z dniem 1 października 2016 r.

1.07.2016 r
Weszły w życie

Ustawa z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 903)

Ustawa ma na celu wdrożenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej, a także usunięcie najważniejszych barier administracyjnych i prawnych blokujących inwestycje telekomunikacyjne, w szczególności budowę sieci szerokopasmowych.

Ustawa zmienia jednocześnie kilka ustaw.

Do najważniejszych zmian wprowadzonych w ustawie z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 880 z późn. zm.) należą:

1) rozszerzenie kręgu podmiotów mających obowiązek udostępnienia infrastruktury technicznej w celu realizacji sieci szerokopasmowych o podmioty zapewniające infrastrukturę techniczną na potrzeby transportu, w tym linie kolejowe, drogi, porty i lotniska (dotychczas obowiązek ten dotyczył wyłącznie przedsiębiorstw energetycznych oraz wodociągowo-kanalizacyjnych);

2) wprowadzenie definicji pojęć: „infrastruktura krytyczna”, „infrastruktura techniczna”, „szybka sieć telekomunikacyjna”, „operator sieci”, „punkt styku”;

3) usunięcie wątpliwości interpretacyjnych przez doprecyzowanie, że przez pojęcie dostępu do infrastruktury technicznej należy rozumieć również współkorzystanie;

4) przyznanie Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej (UKE) kompetencji do żądania od każdego operatora sieci przedstawienia informacji w zakresie oferowanych przez niego warunków dostępu do infrastruktury technicznej, a w razie zastrzeżeń do przedstawionych warunków możliwości wydania decyzji określającej warunki dostępu do infrastruktury technicznej (w takim przypadku operator sieci będzie zobowiązany do zawierania umów na warunkach nie gorszych niż określone w tej decyzji);

5) określenie przypadków, kiedy operator sieci może odmówić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostępu do infrastruktury technicznej;

6) nałożenie na operatora sieci obowiązku udostępnienia przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji dotyczących infrastruktury technicznej na obszarze, na którym przedsiębiorca ten planuje realizować szybką sieć telekomunikacyjną, a także obowiązku umożliwienia mu dokonania inspekcji określonych elementów infrastruktury technicznej (spory w tym zakresie będzie rozstrzygał Prezes UKE);

7) doprecyzowanie kompetencji Prezesa UKE w zakresie warunków dostępu do infrastruktury lub sieci telekomunikacyjnej, jeżeli obowiązek dostępu jest warunkiem udzielenia pomocy publicznej lub otrzymania środków publicznych;

8) utworzenie punktu informacyjnego do spraw telekomunikacji, prowadzonego za pośrednictwem strony internetowej przez Prezesa UKE, zawierającego informacje dotyczące m.in.: wymagań formalnych związanych z realizacją robót budowlanych dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej, planów inwestycyjnych, istniejącej infrastruktury technicznej oraz kanałów technologicznych;

9) rozszerzenie zakresu obowiązku zapewnienia przez właściciela nieruchomości przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostępu do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku, w celu zapewnienia telekomunikacji w tym budynku;

10) nałożenie na właściciela budynku wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego lub użyteczności publicznej obowiązku wyposażenia budynku w instalację telekomunikacyjną, jeśli budynek jest poddawany przebudowie, nadbudowie lub rozbudowie związanej z ingerencją w instalację techniczną wewnątrz budynku;

11) usprawnienie procedury uzyskiwania dostępu do nieruchomości znajdujących się na terenach lasów państwowych, terenach zamkniętych oraz na wyodrębnionych osiedlach pozostających pod zarządem wspólnot lub spółdzielni mieszkaniowych (Prezes UKE będzie mógł określić, w drodze decyzji, tzw. ramowe warunki dostępu);

12) wprowadzenie obowiązku koordynacji robót budowlanych dotyczących infrastruktury technicznej, finansowanych w całości lub części ze środków publicznych, polegającego na wspólnym prowadzeniu robót dotyczących tej infrastruktury i infrastruktury telekomunikacyjnej (koordynacja ma polegać na współdziałaniu operatora sieci z przedsiębiorcą telekomunikacyjnym w celu umożliwienia wykonywania przez tego przedsiębiorcę robót budowlanych dotyczących szybkiej sieci telekomunikacyjnej w tym samym czasie i w tym samym miejscu, w szczególności w tym samym budynku, lub we wspólnym wykopie co roboty budowlane wykonywane przez operatora sieci).

Zmiany w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460 z późn. zm.) to:

1) skrócenie z 65 do 45 dni terminu na wydanie decyzji o lokalizacji w pasie drogowym infrastruktury telekomunikacyjnej oraz wprowadzenie wymogu określenia w tej decyzji, czy w okresie 4 lat od jej wydania planowana jest budowa, przebudowa lub remont odcinka drogi, którego dotyczy decyzja;

2) określenie podmiotu ponoszącego koszty przełożenia infrastruktury telekomunikacyjnej w pasie drogowym w związku z budową, przebudową lub remontem drogi (jeżeli roboty będą realizowane przed upływem 4 lat od dnia wydania decyzji lokalizacyjnej, koszty ponosi zarządca drogi, a po upływie tego terminu – właściciel infrastruktury telekomunikacyjnej);

3) zmiana zasad udostępniania przez zarządcę drogi kanałów technologicznych oraz określania opłat za dostęp do nich (kanały technologiczne będą udostępniane w drodze decyzji administracyjnej, a nie jak dotychczas w drodze umowy dzierżawy lub najmu).

W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 520 z późn. zm.) główne zmiany dotyczą:

1) modyfikacji definicji pojęcia „sieci uzbrojenia terenu” polegającej na usunięciu z zakresu tego pojęcia parkingów,

2) doprecyzowania rodzaju map, na których może być sporządzony plan sytuacyjny z przedstawieniem proponowanego usytuowania sieci uzbrojenia terenu,

3) usprawnienia narad koordynacyjnych organizowanych przez starostę,

4) zmiany wysokości opłat za udostępnienie materiałów z zasobów geodezyjnych i kartograficznych.

Część przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

Ustawa z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 925)

Ustawa dokonuje istotnych zmian w ustawie z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. poz. 478 z późn. zm.), które dotyczą zasad wytwarzania energii elektrycznej z OZE za pomocą mikroinstalacji. Nowe przepisy nakładają wymóg wytworzenia energii z takich instalacji wyłącznie na zaspokajanie własnych potrzeb, a nie na osiąganie zysków. W związku z tym do ustawy zostało wprowadzone pojęcie „prosument” – odbiorca końcowy dokonujący zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej, wytwarzający energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne, niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Jednocześnie zrezygnowano z dotychczasowego systemu wsparcia w postaci taryf gwarantowanych dla prosumentów, zastępując go tzw. systemem opustowym, który polega na tym, że prosument będzie mógł rozliczyć różnicę między energią wytworzoną i pobraną. Nowelizacja zmienia ponadto przepisy dotyczące systemu aukcyjnego wsparcia OZE oraz regulacje w sprawie biomasy. Dodano do ustawy definicje „hybrydowa instalacja OZE”, „biomasa lokalna”, „drewno energetyczne”, zmodyfikowano definicję „instalacje OZE” oraz wprowadzono instytucję „klastra energii”.

Rozporządzenie Ministra Cyfryzacji z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie udostępniania kanału technologicznego przez zarządców dróg publicznych oraz wysokości stawek opłat za udostępnienie 1 mb kanału technologicznego (Dz.U. z 2016 r. poz. 957)

Rozporządzenie wypełnia delegację ustawową zawartą w art. 39 ust. 7k ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460 z późn. zm.) znowelizowanej ustawą z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 903), która stanowi, że zarządca drogi udostępnia kanały technologiczne w trybie decyzji administracyjnej oraz zmienia zasady dotyczące określania opłat za dostęp do nich. Niniejsze rozporządzenie zawiera wzór wniosku o udostępnienie kanału technologicznego przez zarządców dróg publicznych oraz określa rodzaje dokumentów, które muszą być dołączone do tego wniosku. Ponadto określa wysokość stawek opłat za udostępnienie 1 m.b. kanału technologicznego oraz sposób obliczania opłaty za częściowe udostępnienie kanału technologicznego.

9.07.2016 r
Weszło w życie


Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 20 maja 2016 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego dla urządzeń technicznych lub urządzeń podlegających dozorowi technicznemu w elektrowni jądrowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 909)

Rozporządzenie określa warunki techniczne dozoru technicznego w zakresie projektowania, materiałów i elementów stosowanych do wytwarzania, naprawy lub modernizacji, wytwarzania, eksploatacji, naprawy i modernizacji, likwidacji dla urządzeń technicznych lub urządzeń podlegających dozorowi technicznemu w elektrowni jądrowej.

15.07.2016 r

Zostało ogłoszone

Obwieszczenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 10 czerwca 2016 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2016 r. poz. 1034)

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

16.07.2016 r
Weszła w życie

Ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 961)

Ustawa określa warunki i tryb lokalizacji i budowy elektrowni wiatrowych o mocy większej 40 kW (nie dotyczy więc mikroinstalacji). Lokalizacja takiej elektrowni wiatrowej będzie mogła nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustawa ustala wymaganą odległość między elektrownią wiatrową a zabudową mieszkaniową oraz obszarami szczególnie cennymi przyrodniczo. Odległość musi być równa lub większa od dziesięciokrotności wysokości elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego punktu budowli, wliczając elementy techniczne, w szczególności wirnik wraz z łopatami (całkowita wysokość elektrowni wiatrowej). Zachowanie powyższej odległości nie będzie natomiast wymagane przy przebudowie, nadbudowie, rozbudowie, remoncie, montażu lub odbudowie budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej, w której skład wchodzi funkcja mieszkaniowa.

Przedmiotowa ustawa nowelizuje jednocześnie przepisy niektórych obowiązujących ustaw.

W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290) wykreślony został przepis wprowadzający podział elektrowni wiatrowej na część budowlaną i niebudowlaną (zmiana art. 3 pkt 3 ustawy zawierającego definicję budowli). Przyznano wojewodzie jako organowi administracji architektoniczno-budowlanej kompetencje do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę elektrowni wiatrowej (dodanie pkt 5b w art. 82 ust. 3 ustawy). Ponadto wskazano, że elektrownia wiatrowa zaliczana jest do kategorii XXIX obiektów budowlanych, co oznacza, że wymaga uzyskania pozwolenia na użytkowanie.

W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 778 z późn. zm.) wprowadzono przepis dotyczący lokalizacji elektrowni wiatrowych o mocy nie większej niż moc mikroinstalacji (dodanie ust. 4 w art. 15 ustawy). Plan miejscowy przewidujący możliwość lokalizacji budynków będzie mógł zezwalać na lokalizację takich budowli również w przypadku innego przeznaczenia terenu niż produkcyjne, chyba że ustalenia planu miejscowego będą zakazywać lokalizacji takich urządzeń. Oznacza to, że lokalizacja mikroinstalacji będzie możliwa także na terenach zabudowy mieszkaniowej lub terenach rolniczych.

Z kolei w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 353 z późn. zm.) dodano przepis stanowiący, że w przypadku elektrowni wiatrowych organem właściwym do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest regionalny dyrektor ochrony środowiska.

na podstawie portalu: www.ib.org.pl

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2016

W zależności od obliczeń zapotrzebowania na wodę stosuje się różne średnice wodomierzy.

W domach jednorodzinnych najczęściej stosowane są wodomierze skrzydełkowe o średnicy nominalnej DN 15mm i DN 20mm.

Jak i gdzie należy montować wodomierz:

– Miejsce wbudowania wodomierza powinno być łatwo dostępne do montażu, demontażu i obsługi, wygodne dla odczytu, wyodrębnione z pomieszczeń użytkowo-gospodarczych. Chronione przed negatywnymi warunkami atmosferycznymi oraz zabezpieczone od wpływów instalacji elektrycznych i gazowych. Większość Zakładów Wodociągowych wymaga, aby podejścia wodociągowe montować w pomieszczeniach na wysokości 0,4 m do 1,0m nad posadzką, w odległości do 1m za pierwszą ścianą budynku.

– W przypadku braku odpowiedniego miejsca w budynku wodomierz może być wbudowany w studzience wodomierzowej, przy czym wodomierz i jego wyposażenie powinno być zamontowane odpowiednio wysoko nad dnem studzienki. Studzienka powinna być wyposażona w osadnik lub odprowadzenie wody.

– Wodomierz w miejscu wbudowania nie powinien być narażony na uderzenia lub wibracje wzbudzane pracującymi w sąsiedztwie urządzeniami, a także zbyt wysoką temperaturą otaczającego powietrza oraz zanieczyszczeniem, zalaniem wodą i korozyjnym działaniem środowiska zewnętrznego. Temperatura w miejscu wbudowania nie powinna być niższa niż 4°C. Wodomierz należy chronić przed wpływem takich zjawisk hydraulicznych jak kawitacja czy hydrodynamiczne uderzenia wody.

– Przed i za wodomierzem należy przewidzieć zamontowanie zaworów celem odcięcia dopływu wody w przypadku konieczności wymontowania dla dokonania przeglądu lub naprawy, przy czym należy stosować zawory posiadające możliwość całkowitego odsłonięcia przekroju poprzecznego przewodu wodociągowego.

– W przypadku spodziewanych zanieczyszczeń wody czasie eksploatacji należy zainstalować filtr lub osadnik pomiędzy zaworem, a odcinkiem prostym przed wodomierzem.

– Dla zamontowania wodomierza nie powodującego naprężeń w korpusie zaleca się stosowanie łączników kompensacyjnych montowanych na odpływie, które pozwalają na redukcję długości w ramach wysuwu teleskopowo osadzonej tulei łącznika.

– Przewód w miejscu wbudowania powinien być tak ukształtowany, aby nie było możliwości tworzenia się w obrębie wodomierza poduszki powietrznej . Wodomierz musi być całkowicie wypełniony woda, stąd przewód wodociągowy za wodomierzem nie może się obniżać.

– Przed i za wodomierzem należy montować armaturę odcinającą o średnicy równej średnicy przyłącza,

– Wodomierz nie powinien być narażony na nadmierne naprężenia spowodowane przez rurociągi lub wyposażenie. Jeśli jest to konieczne należy zamontować go na cokole lub w uchwycie. Poza tym rury łączące po stronie dopływowej i odpływowej powinny być odpowiednio zamocowane, aby żadna część instalacji nie przemieściła się pod wpływem wody, gdy wodomierz jest demontowany lub odłączony z jednej strony.

– Przy wbudowaniu w sieć należy przestrzegać właściwego usytuowania wodomierza zgodnie z przeznaczeniem do pracy w pozycji zamontowania: poziomej , pionowej i skośnej.

– Przy zastosowaniu typowych łączników do wbudowania wodomierza nie jest wymagane stosowanie innych odcinków prostych przed i za urządzeniem. Jednak w przypadku wbudowania urządzenia za podwójnym kolanem, zaworem zwrotnym lub pompą należy przewidzieć odcinek prosty przed o długości L=5 DN (średnic nominalnych urządzenia) i za urządzeniem o długości L1=3 DN.

– Odcinki przewodu przed i za wodomierzem powinny być wykonane współosiowo. Uszczelki powinny być zakładane koncentrycznie do przewodu. Nie dopuszczalne jest mimośrodowe osadzenie wodomierza w przewodzie, a w szczególności przesunięcie uszczelek między wodomierzem a przewodem w taki sposób, żeby zajmowały część swobodnego przekroju przewodu przy wodomierzu i zaburzały w ten sposób przepływ. Dla możliwości wprowadzenia końcówek króćców w odpowiednie występy łączników gwintowanych rurociąg powinien mieć możliwość sprężynowania ok. 3 mm.

– Przepływ wody przez wodomierz powinien być zgodny z kierunkiem strzałek umieszczonych po obu stronach korpusu.

Tekst pochodzi z: https://poradnikprojektanta.pl/przylacze-wodociagowe-jak-montowac-i-gdzie-nie-montowac-wodomierzy/